Idea budowy ekonomicznego, miejskiego samochodu marki Renault, mniejszego od modeli 4 i 5 narodziła się w połowie lat 70., po globalnym kryzysie paliwowym 1973/74. W kwietniu 1979 roku projektanci z działu Service Style Automobile Renault, kierowanego przez Roberta Oprona, rozpoczęli realizację programu VBG (Véhicule Bas de Gamme).
W 1981 roku przedstawiono zarządowi koncernu projekty Z oraz X49. W latach 1981-85 zespół Oprona zrealizował kolejne etapy programu VBG – koncepcyjne prototypy X44 oraz X45. Całkowicie nową ideą było jednobryłowe nadwozie, tzw. „monospace”, kojarzące się ze znacznie większym projektem P23/J11, czyli tworzonym wówczas Renault Espace. W latach 1986-88 powstały dwa alternatywne projekty W60. Prezes koncernu, Raymond Lévy, zaakceptował W60 do dalszego rozwoju, pod warunkiem zmodyfikowania go. Do jego realizacji przydzielono budżet 70 milionów dolarów. Szefem designerów zespołu nazwanego X60 został Yves Dubreil. Ostatnia faza projektowa to lata 1990-1992. Na tym etapie prostokątne reflektory z prototypu W60 zamieniono na reflektory w kształcie owalu. Nowy pojazd miał kojarzyć się z sympatycznym domowym zwierzakiem, ulubieńcem całej rodziny.
Duża przednia szyba zapewniła znakomitą widoczność, przydatną zwłaszcza na zatłoczonych ulicach wielkich metropolii. Oczyszczała ją długa, pojedyncza wycieraczka. Opadająca ku przodowi linia bocznych szyb nadawała karoserii dynamiki. Poza jednobryłowym nadwoziem istotną innowacją był kokpit z centralnie umieszczonymi wskaźnikami. Pojazd miał długość 3433 mm, szerokość 1630 mm i wysokość 1423 mm. Rozstaw osi 2430 mm umożliwiał uzyskanie dużej przestrzeni wnętrza, pomimo niewielkich gabarytów pojazdu. Zespołowi Yvesa Dubreila przyświecała zasada „minimalne gabaryty – maksymalna przestrzeń”. Nie było to łatwe zadanie, zwłaszcza, że priorytetem była kwestia zapewnienia kierowcy i pasażerom najwyższego poziomu bezpieczeństwa. Przełomową nowością w klasie aut miejskich była przesuwana tylna kanapa. W zależności od potrzeb zakres regulacji (170 mm) umożliwiał zwiększenie pojemności bagażnika ze 168 do 261 litrów lub przestrzeni dla pasażerów jadących z tyłu. W zależności od pozycji kanapy długość wnętrza wahała się od 1610 do 1780 mm. Po złożeniu kanapy objętość przestrzeni bagażowej wynosiła już 1096 litrów. Poszczególne elementy kokpitu – panel z elektronicznymi wskaźnikami, konsola środkowa oraz schowek stanowiły oddzielne moduły.
Projektanci zerwali z wieloma obowiązującymi schematami i szablonami, kreując jeden z najbardziej oryginalnych samochodów nowej dekady. W projekcie przyszłego Twingo niezwykle istotną rolę odgrywał kolor oraz faktura. Dla projektu X60 opracowano nowe gatunki tworzyw sztucznych w pastelowych odcieniach. Dział marketingu Renault oszacował bowiem, że ponad 60% potencjalnych klientów będą stanowiły kobiety. Prognozy okazały się trafne. Do dziś zresztą panie stanowią największą grupę nabywców Twingo.
Od lata 1991 roku przez kolejne kilkanaście miesięcy ponad 40 prototypów pokonało dystans 3 milionów kilometrów. Pojazdy przeszły mordercze próby we wszystkich warunkach klimatycznych i drogowych, od arktycznego mrozu północnej Finlandii aż po żar marokańskiej pustyni. Pomyślnie zakończył się również test zderzeniowy w Lardy. Mimo niewielkich gabarytów pojazd wykazał się większą sztywnością niż auta konkurencji z Europy i Japonii. W poniedziałek, 5 października 1992 roku podczas Mondial de l’Automobile w Paryżu po raz pierwszy zaprezentowano Renault Twingo. Osobiście zademonstrował go nowy prezes zarządu Renault, Louis Schweitzer, pełniący tę funkcję w latach 1992-2005. Pojazd wzbudził ogromne zainteresowanie mediów oraz zwiedzających. W ciągu zaledwie kilku dni zebrano już 2240 zamówień.
Hale zakładu we Flins opuściła seria kilkuset wozów przedseryjnych. Seryjna produkcja we Flins oraz sprzedaż Renault Twingo rozpoczęła się w kwietniu 1993 roku. Wówczas segment A stanowił 10% rynku, po wprowadzeniu Twingo, w ciągu roku zwiększył się do 11,2%. Renault Twingo wzbudzało sympatię i wyróżniało się oryginalnym stylem. Awangardowa karoseria kryła tradycyjną, dobrze sprawdzoną już technikę. Początkowo model dostępny był wyłącznie z benzynowym silnikiem C3G o pojemności 1239 ccm i mocy 54 KM przy 5300 obr./min. Rozrząd był napędzany za pomocą łańcucha. Jednostka serii Cléon sprawdziła się już w wielu modelach, m.in. w Super 5. W Twingo zasilał ją jednopunktowy wtrysk paliwa Marelli Magnetti. Standardem była 5-biegowa skrzynia manualna. W przednim niezależnym zawieszeniu zastosowano kolumny resorujące McPhersona, z tyłu – belkę skrętną. Masa własna wynosiła 790 kg. Renault Twingo 1.2 rozwijało prędkość 151 km/h, a od 0 do 100 km/h przyspieszało w ciągu 14 sekund. Średnie spalanie wynosiło ok. 6,8 l/100 km. Zbiornik paliwa mieścił 40 litrów. Wszystkie egzemplarze wyposażono w katalizator. Seryjnie pojazd wyposażono w opony o wymiarze 145/70SR13 na stalowych obręczach. Później ofertę wzbogacono o gamę obręczy z lekkich stopów oraz elektrycznie podnoszone szyby, klimatyzację i skórzaną tapicerkę.
Renault udowodniło, że klient segmentu A nie musi rezygnować z udogodnień dostępnych dotychczas wyłącznie w większych i droższych pojazdach. W listopadzie 1993 roku po drogach Europy jeździło już 100 tys. egzemplarzy Twingo. Uruchomiono również produkcję w Valladolid (Hiszpania). Pojazdy przeznaczone na rynki Ameryki Południowej pochodziły w kolumbijskiej wytwórni SOFASA w Envigado.
W czerwcu 1994 zmieniono gamę kolorystyczną, wprowadzając nowe odcienie. Turkusowe elementy wnętrza zastąpiono granatowymi. Za dopłatą układ hamulcowy wyposażono w system ABS. Jesienią 1994 roku na Salonie Samochodowym w Paryżu debiutowało Twingo Easy z półautomatyczną skrzynią biegów, bez pedału sprzęgła. Nowością była linia wyposażeniowa Pack z elektrycznie sterowanymi szybami i lusterkami oraz centralnym zamkiem z pilotem systemu Renault PLIP, sterowanym na podczerwień. We Francji i na kilku wybranych rynkach oferowano 2-osobowe kombi Renault Twingo Société dla firm. W 1995 roku pojawiła się seria limitowana Kenzo, dostępna z aluminiowymi obręczami, montowanymi na oponach o średnicy 14 cali. Oferowano ją w dwóch metalizowanych odcieniach czerwieni i błękitu. W połowie dekady Renault zaprezentowało kilka nowych wersji specjalnych, jak np. wyposażona w manualną klimatyzację Alizé oraz Benetton Edition. W lipcu 1996 roku wprowadzono jednostkę D7F o pojemności 1149 ccm i mocy 60 KM, zasilaną wielopunktowym wtryskiem paliwa. Nowością była trójstopniowa skrzynia automatyczna Twingomatic. Modele na rok 1997 oferowano już z nową tapicerką i gamą lakierów oraz seryjnym airbagiem kierowcy, nieco później dodano także poduszkę powietrzną dla pasażera.
Od chwili wprowadzenia na rynek Renault Twingo były obecne także w Polsce. W 1996 roku oferowano dedykowaną na nasz rynek serię Zet z wyposażeniem odpowiadającym opcji Pack. W połowie dekady polscy klienci zakupili 931 egzemplarzy Twingo, co oznaczało 8. miejsce w klasie. Dużą popularnością model cieszył się w Szwajcarii, gdzie klienci chętnie zamawiali np. klimatyzacje, odsuwany dach czy też skórzaną tapicerkę. Rekordy popularności pojazd bił także w Austrii, Belgii, Holandii oraz we Włoszech. 30 czerwca 1997 roku zakład we Flins opuścił milionowy egzemplarz Twingo.
W kolejnych latach gamę uzupełni kilkanaście wersji specjalnych i limitowanych, jak Helios z dużym szklanym dachem, Liberty oraz seria Look. Poza odsuwanym dachem ze stali, w wybranych odmianach montowano także zwijany dach z impregnowanej tkaniny, tzw. rolldach. Twingo z roku modelowego 1999 posiadało już 4 poduszki powietrzne oraz 3 zagłówki na tylnej kanapie. Jesienią 2000 roku przeprowadzono pierwszy lifting nadwozia. Renault Twingo 1.2 16V rozwijało prędkość maksymalną 168 km/h. Przyspieszenie 0-100 km/h trwało zaledwie 11 sekund. Najmniejsze Renault zyskało na dynamice, nie tracąc jednak innej, ważnej zalety – niskiego zużycia paliwa. W cyklu miejskim mały szesnastozaworowiec zużywał 7,6 l/100 m, 5,8 l/100 km w cyklu mieszanym i 4,8 l/100 km poza miastem. Do seryjnego wyposażenia Twingo wprowadzono EBV – system zwiększający ciśnienie w układzie hamulcowym podczas awaryjnego hamowania. Nowością było elektrohydraulicze wspomaganie kierownicy. Zmiany dotyczyły również systemu oznaczeń.
W kwietniu 2001 roku elektronicznie sterowana, zautomatyzowana skrzynia mechaniczna Quikshift zastąpiła przekładnię automatyczną Twingomatic oraz Twingo Easy z automatycznym sprzęgłem. W 2002 roku gamę uzupełniono o wersję Dynamique. W latach 2003-2004 na rynkach UE pojawiło się kilka nowych, bogato wyposażonych odmian Oasis i Kiss Cool oraz Campus, Génération i Kenzo. Wiele z nich posiadało radioodtwarzacze CD z głośnikami, manualną lub automatyczną klimatyzację, elektrycznie podnoszone szyby, odsuwany dach oraz dodatkowe przednie światła przeciwmgłowe. Zgodnie z zaleceniem Unii Europejskiej wszystkie nowe Renault, w tym również Twingo, od 1 stycznia 2004 roku posiadają seryjnie montowany system ABS.
W połowie pierwszej dekady nowego stulecia inżynierowie oraz styliści z centrum projektowo-badawczego Renault Technocentre RSAS w Guyancourt pracowali już nad drugą generacją modelu. Sprzedaż Twingo nadal utrzymywała się na wysokim poziomie. W 2006 roku Renault miało 26,8% udziału w rynku nowych samochodów osobowych we Francji. Roczna sprzedaż wszystkich modeli wynosiła niemal 705 tys. aut. Twingo stanowiło ponad 10% z nich. 28 czerwca 2007 roku fabrykę we Flins, noszącą imię Pierre’a Lefaucheux, opuścił ostatni z 2 478 648 egzemplarzy pierwszej generacji Renault Twingo. Kolumbijska SOFASA kontynuowała montaż do sierpnia 2012 roku. Na tamtejszy rynek przeznaczono ok. 6 tys. pojazdów. Warto dodać, że w latach 1998-2002 Twingo było montowane także przez firmę Nordex w Montevideo (Urugwaj) i eksportowane do kilku krajów Ameryki Południowej.
źródło: Renault
