James Bond i syntezator mowy. Oficjalna premiera Renault 11 odbyła się 10 marca 1983 roku, podczas 53. edycji Salon de l’Auto w Genewie. Hatchback wzbudził ogromne zainteresowanie mediów i zwiedzających, mimo iż od ponad roku trwała już sprzedaż blisko spokrewnionego z nim Renault 9 z nadwoziem sedan. Sensację stanowiła wersja 11 TXE Electronic. W tej odmianie, po raz pierwszy w klasie kompaktów, wprowadzono zestaw elektronicznych wskaźników z wyświetlaczami LCD oraz komputer pokładowy z komunikatami podawanymi za pomocą elektronicznego syntezatora ludzkiej mowy. Nowością niespotykaną dotąd w pojazdach kompaktowych był centralny zamek z funkcją zdalnego otwierania drzwi, sterowaną pilotem na podczerwień umieszczonym przy kluczyku. Pod koniec lat 70. PLIP - pierwszy tego typu system zdalnego otwierania i blokowania drzwi został opracowany przez elektronika Paula Lipschutza, dla Renault. Od jesieni 1982 roku montowano go opcjonalnie w topowej wersji modelu Fuego GTX. We współpracy z Renault, Philips opracował dedykowany, dostępny za dopłatą system audio 4x20W. Unikalna w tej klasie pojazdów miniwieża składała się z radioodtwarzacza kasetowego oraz equalizera graficznego z potencjometrami suwakowymi oraz zestawu wysokiej klasy głośników. Światową nowością a dziś rozwiązaniem dość powszechnym było umieszczenie sterowania systemem w kierownicy. Topowa wersja „jedenastki” posiadała również dostępny na zamówienie kokpit z przyjemnego w dotyku beżowego tworzywa oraz pasy bezpieczeństwa i inne elementy wnętrza w tym samym odcieniu. Styliści z zespołu designerskiego Roberta Oprona zerwali z wszechobecnym w pojazdach innych marek szablonem „czarno i ponuro”, użyciem jasnego tworzywa, powiększając optycznie przestrzeń wnętrza.
Renault 11 pozycjonowano jako dynamiczny, wygodny, funkcjonalny i dobrze wyposażony kompakt. Wnętrze pojazdu było przestronne. Wygodne siedzenia sprawdzały się nawet w długich podróżach. Funkcjonalność pojazdu zwiększała tylna kanapa dzielona w proporcjach 40/60. W spotach reklamowych, zrealizowanych przez agencję reklamową Publicis, pojazd był promowany hasłem „Des voitures à vivre” (Samochody do życia). Renault 11 stał się gwiazdą światowego kina w czerwcu 1985 roku, gdy miliony widzów zobaczyły go w filmie „A View to a Kill” (reż. John Glen) o przygodach Jamesa Bonda. Za jego kierownicą zasiadł Roger Moore. Mimo utraty dachu i sporej części nadwozia samochód w wyjątkowo efektowny sposób posłużył superagentowi w brawurowej scenie pościgu po ulicach Paryża. We Francji i na większości rynków europejskich Renault 11 było oferowane w kilku wersjach z nadwoziem 3- lub 5-drzwiowym. Podstawowa wersja TC posiadała silnik 1.1 litra o mocy 48 KM. Renault GTC napędzała jednostka 1.2/55 KM. W odmianach TL/GTL/TSE montowano dobrze znany zespół napędowy o pojemności 1397 ccm i mocy od 60 do 72 KM. Jednostki były proste w obsłudze i wyróżniały się wysoką trwałością. Paryscy taksówkarze często przekraczali przebieg 500 tys. km bez poważnych awarii.
