„Bezsprzecznie najszlachetniejszy silnik”: ponad 3000 zamówień jeszcze przed premierą. Nikt nie miał tu żadnych wątpliwości. To był „bezsprzecznie najszlachetniejszy silnik, jaki kiedykolwiek został wyprodukowany przez monachijskich specjalistów” – tak prasa specjalistyczna pisała o tej dwunastocylindrowej jednostce zaprezentowanej po raz pierwszy na Salonie Samochodowym w Genewie. Kompaktowy zespół składający się z silnika V12, skrzyni biegów i osi przedniej działał na rzesze zwiedzających jak magnes. Na tablicy świetlnej można było przeczytać o zaletach tego majstersztyku, na przykład „niesamowita moc przy aksamitnej pracy”, co ilustrować miało zdjęcie monety, która postawiona na sztorc na pracującym silniku nie przewraca się.
Na taką luksusową limuzynę czekali nie tylko żarliwi zwolennicy marki BMW. Handlowcy przyjęli ponad 3000 zamówień jeszcze przed oficjalną premierą BMW 750i. Zaledwie dziesięć miesięcy po wejściu na rynek nowego BMW serii 7 w ofercie pojawił się flagowy model z silnikiem dwunastocylindrowym. Obie warianty 750i oraz wersja przedłużona 750iL prezentowały pod każdym względem klasę samą w sobie: całkowicie nowy samochód przekonujący zarówno w detalach, jak i w całości tworzył harmonijną jedność z silnikiem o unikalnej mocy i kulturze pracy. BMW 750i nie wypierało się bynajmniej swojego bliskiego pokrewieństwa ze swoimi sześciocylindrowymi odpowiednikami, BMW 730i oraz 735i. Ponadczasowa, nowoczesna, elegancko, ale bez udziwnień zaprojektowana limuzyna emanowała dystyngowaną, a przy tym sportową elegancją nowej serii 7. Flagowy model wyróżniały jednak pewne drobne, ale szlachetne szczegóły.
Znak rozpoznawczy: szeroka atrapa chłodnicy i prostokątne końcówki rur wydechowych. Szczególnie charakterystyczny był przód modelu dwunastocylindrowego: atrapa chłodnicy BMW i kopuła na masce silnika były znacznie szersze ze względu na większe zapotrzebowanie silnika na chłodzenie, co dodatkowo podkreślało dynamiczną elegancję tego auta. Dwunasto- i sześciocylindrowe BMW serii 7 można było też łatwo odróżnić po końcówkach rur wydechowych. W BMW 750i miały one prostokątny kształt i nawiązywały do kształtu atrapy chłodnicy.
Wytwornie i elegancko prezentowała się wersja przedłużona 750i. Nie była ona po prostu tylko dłuższa o 114 mm; jej karoseria miała ogólnie jeszcze bardziej szlachetną linię i – co najważniejsze – umożliwiała jeszcze wygodniejsze wsiadanie i wysiadanie oraz jeszcze więcej miejsca na tylnych siedzeniach. W tym celu karoserię przedłużono w obszarze tylnych drzwi, pozostawiając przód i tył w niezmienionym stanie. Istotną korzyścią tego rozwiązania był niemal niezmieniony rozkład masy na oś przednią i tylną. Wersja przedłużona miała też doskonałe właściwości jezdne BMW serii 7. Miała ona również wszystkie inne potwierdzone przez znawców materii cechy nowego BMW serii 7: przestronność luksusowej limuzyny połączoną ze zwinnością samochodu kompaktowego – radość z jazdy była więc także w tym modelu na pierwszym planie.
