Historia niezrównanej Skody 130 RS
Lata 60. to dla marki Skoda okres wielkich sukcesów w licznych rajdach, wchodzących w skład Mistrzostw Europy.
Reprezentującą czeską markę, Skodę 1000 MB, zastąpił po wielkim pożarze w fabryce w Mlada Boleslav w 1969 roku kolejny model, S100/110 (typ 722). Była to zmodernizowana wersja poprzednika, produkowana w latach 1969-1976. W tym samym roku zakład w Kvasinach rozpoczął produkcję niezwykle atrakcyjnego coupe. Samochód charakteryzował nowoczesny design, szerokie drzwi z szybkami bez ramek i kubełkowe fotele z przodu Wyposażony w niewielki, 1,1-litrowy silnik, samochód rozwijał moc zaledwie 62 KM. To jednak wystarczyło, by lekki, ważący jedynie 835 kg pojazd osiągał prędkość 145 km/h, a do 100 km/h rozpędzał się w 18,5 s, co w tamtych czasach było dość imponujące!
Samochód szybko zyskał uznanie środowiska sportowego i chętnie był wykorzystywany przez kierowców rajdowych i wyścigowych. W 1972 roku Skoda opracowała model 120 Rally, przeznaczony właśnie do sportów motorowych. Dwa lata później, na bazie tego coupe zbudowano dwa mocniejsze prototypy: 180 RS i 200 RS. Ponieważ nie miały one homologacji upoważniającej do startów w cyklu europejskich rajdów, nie brały w nich udziału. Kolejny model 130 RS (typ 735), bazujący na modelu 110 R, miał silnik umieszczony za tylną osią, który napędzał tylne koła za pośrednictwem 4-biegowej przekładni – był to pojazd, który został dopuszczony do startów w rajdach. Jego czterocylindrowa jednostka OHV o pojemności 1289 cm3, zasilana przez dwa gaźniki Webera, w zależności od potrzeb miała stopień sprężania od 10,5 po 11,7:1 i moc maksymalną od 100 do 145 KM. Osiągi Skody 130 RS były następujące: prędkość maksymalna od 145 po 210 km/h; sprint od 0 do 100 km/h: 7,5-8,5 sekundy. Średnie zużycie paliwa: 15-25 l/100 km.
Takie osiągi możliwe były dzięki niewielkiej masie samochodu, która wynosiła ok. 750 kg. Skoda 130 RS miała 4255 mm długości, 1710 mm szerokości i od 1275 do 1340 mm wysokości, a rozstaw osi wynosił 2400 mm. Prześwit miał aż 185 mm (120 mm w odmianie wyścigowej)- m.in. właśnie niemu 130 RS doskonale radziła sobie na trasach najtrudniejszych rajdów.
W 1976 roku, norweski duet: John Haugland i Arild Antonsen prowadzący R130-tkę, wygrał Rajd Barum, wliczany do Mistrzostw Europy. Rok później ten sam rajd, tym samym samochodem, wygrał czeski kierowca Valclav Blahna. Fabryczny zespół Skody tworzyły wówczas trzy załogi: Vaclav Blahna/Lubislav Hlavka, Milan Zapadlo/Jirzi Motal i Svatopluk Kvaizar/Jirzi Kotek. Ta ostatnia nie dojechała do mety, za to Blahna z Hlavką wygrali klasę A2 i zajęli 12. miejsce w klasyfikacji generalnej rajdu. Załoga Milan Zapadlo/Jirzi Motal wywalczyła 2. miejsce w klasie, 15. w „generalce” i wygrała jeden z oesów, wyprzedzając kilka Lancii Stratos, Porsche 911 Carrera i Renault Alpine A110.
Jeśli chodzi o sukcesy Skody 130 RS na „polskim podwórku”, to samochód również tu dał się poznać kibicom z jak najlepszej strony. W 1977 roku czeskie załogi stawiły się na starcie 37. Rajdu Polski. Duet Blahna-Hlavka zajął 3. miejsce w „generalce”, a dwie pozostałe Skody uplasowały się na miejscach w pierwszej 10. Rok później, Blahna/Hlavka zajęli 4. miejsce w „generalce”, Kvaizar/Kotek 5., a Jirzi Sedivy/Jirzi Janecek 7. i dzięki temu wygrali klasyfikację zespołową Rajdu Polski.
W latach 1978-79 zespół Skody był jedynym teamem fabrycznym w Mistrzostwach Europy. Potem konkurentów przybyło, a mimo to w 1980 roku Skoda zdobyła tytuł wicemistrza, a rok później mistrza Europy na torach w kategorii zespołowej.
Decyzja Międzynarodowej Federacji Sportów Samochodowych FISA (obecnie FIA), o zlikwidowaniu klasy pojemnościowej do 1300 cm3 spowodowała, że RS 130 zakończyła swą sportową karierę.
źródło: Skoda
