Cztery prostokątne reflektory zastąpiono dwoma szerszymi. Zmodernizowano także wlot powietrza, wprowadzając atrapę z lakierowanym na kolor nadwozia elementem w jej górnej części. W ten sposób Renault 11 (a także 9) Phase 2 upodobniło się do nowego wówczas modelu 21. Szereg zmian wprowadzono także w kokpicie (nowa kierownica, wskaźnika paliwa) i wyposażeniu wnętrza (wzory tapicerki). Pojazdy z rocznika 1988 wyróżniały się ozdobnymi paskami wzdłuż nadwozia. Poza wymienioną powyżej wersją Zender Edition, w Europie oferowano także limitowane, bogato wyposażone serie jak Broadway Spring oraz 90 GT. Na rynkach Starego Kontynentu większość wersji Renault 11 oferowano do końca 1988 roku, gdy na rynku pojawił się następca – model 19. Produkcję Renault 11 Turbo kontynuowano jeszcze w pierwszej połowie 1989 roku.
Renault 11 zyskało status „samochodu globalnego”. W 1984 roku linię montażową American Motors Corporation w Kenosha (stan Wisconsin) opuściły pierwsze egzemplarze Renault Encore – „jedenastki” przeznaczonej na rynek USA i Kanady. Pojazdy wyróżniały się 4 reflektorami typu „Sealed beam” z symetrycznym snopem światła oraz masywniejszymi zderzakami z umieszczonymi po bokach światłami obrysowymi (side markers). W standardzie była regulacja kierownicy, welurowa tapicerka oraz wysokiej klasy zestaw audio z głośnikami Accusound Jensen. Dostępna była szersza niż w Europie paleta lakierów metalizowanych, manualna klimatyzacja oraz aluminiowe obręcze o awangardowym designie. Renault Encore oferowano wyłącznie z benzynowymi silnikami 1.4 i 1.7, z 4- lub 5-biegową, manualną albo automatyczną skrzynią biegów. Pojazd był dostępny z nadwoziem 3- lub 5-drzwiowym w wersjach S/LS/GS oraz od jesieni 1985 roku jako Encore Electronic – odpowiednik wersji TXE Electronique. W tym czasie w USA, pod nazwą Alliance, oferowano także Renault 9. W Stanach Zjednoczonych podkreślano, że Encore i Alliance są pojazdami „Built in America”, w 100% wytwarzanymi na kontynencie amerykańskim. Cena bazowego modelu Renault Encore wynosiła 5755 dolarów. Po zakończeniu produkcji w Europie i USA montaż kontynuowano w kilku krajach Ameryki Południowej. Od grudnia 1984 roku pojazd wytwarzano w zakładach Renault Argentina w Santa Isabel. Argentyńscy klienci mieli początkowo możliwość dokonania wyboru pomiędzy wersjami L, TL i TS z silnikami od 60 do 92 KM oraz Turbo (115 KM). Pod koniec lat 80. wprowadzono kolejne, bogato wyposażone warianty, jak np. TSE iTXE, wyposażone m.in. we wspomaganie kierownicy i elektryczne szyby oraz opcjonalną klimatyzację. W 1994 roku przejęto system oznaczeń stosowany w Europie, oferując linie RN i RL. Montaż ponad 79 tys. egz. argentyńskiej „jedenastki” zakończono w 1995 roku. W latach 1987-1995 Renault 11 produkowano także w fabryce OYAK-Renault w Bursie (Turcja). Oferowano je m.in. w wersjach GTS, TXE Flash (1988-93) oraz w topowej Flash S (1993-95). Ostatnie egzemplarze sprzedano tam w połowie 1996 roku.
Sportowe laury Renault 11: trzy mistrzostwa Polski. Przy okazji jubileuszu 30-lecia Renault 11 warto przypomnieć mało znany, lecz niezwykle istotny, polski epizod w historii tego udanego pojazdu. Dodajmy, że w latach 80. „cywilne” egzemplarze Renault 11 dość rzadko trafiały na drogi naszego kraju.
