John Cooper był w sporcie motorowym jednym z najbardziej szanowanych osobistości, jako zawodnik, a jeszcze bardziej jako konstruktor. Wraz z ojcem założył w 1946 roku, Cooper Car Company i entuzjastycznie rozpoczął produkcję samochodów wyścigowych. Charles i John Cooper w 1955 roku stworzyli rewolucyjny trend dzięki swojej koncepcji samochodu wyścigowego z silnikiem przed tylną osią. W latach 1959 i 1960 samochody Cooper zdobyły tytuł mistrza świata Formuły 1 dla kierowcy i stajni, po raz pierwszy w historii sportów motorowych z tak umiejscowionym silnikiem. Koncepcja ta okazała się tak skuteczna, że wkrótce silnik przed tylną osią zaczął być montowany we wszystkich samochodach Formuły 1. Dzieje się tak do dziś.
John Cooper i Alec Issigonis z czasem stali się dobrymi przyjaciółmi, mimo tego, że spotykali się i konkurowali w wielu zawodach. Ich kontakt był także profesjonalny: Cooper Car Company kupowała silniki od BMC.
Kiedy przyszedł czas na Mini, sportowe ambicje obu projektantów były początkowo różne: Issigonis głównie starał się stworzyć pojazd zdolny do jazdy codziennej, Cooper odwrotnie zachwycał się potencjałem sportowym zwinnego małego samochodu. Tak więc, w 1959 roku, pierwszym roku Mini, Cooper wysłał swego kierowcę Roya Salvadoriego do Monzy za kierownicą pierwszego Mini Coopera. Sukces był natychmiastowy: Salvadori pokonał dystans o ponad godzinę szybciej niż kolega Reg Parnell w Aston Martinie DB4.
Cooper, zmotywowany pierwszym sukcesem, zaproponował zbudowanie modelu GT opartego na bazie Mini. I mimo początkowego sceptycyzmu Issigonisa, George Harriman, szef BMC zdecydował o produkcji małej serii 1000 sztuk modelu Cooper Mini o mocy 55 KM, zatem o 21 koni więcej niż pierwowzór, z istotnymi modyfikacjami silnika.
Maksymalna prędkość Mini Coopera wynosiła około 130 km/h. Przełożenia zostały przystosowane do sportowego potencjału silnika, na przednią oś dodano hamulce tarczowe w celu zapewnienia odpowiedniego opóźnienia.
Sukces szybko przekonał także Issigonisa. Dlatego połączył siły z Johnem Cooperem i szybko rozpoczął pracę nad dalszym wzrostem mocy silnika. Mini Cooper S otrzymał przewiercony do wnętrza silnik o pojemności 1071 cm3, tuż poniżej granicy 1100 cm3, czyli obowiązującego limitu w klasie, do której został zakwalifikowany. Godne uwagi były także obroty silnika: moc maksymalna 70 KM osiągnięta przy obrotach na poziomie 6 200, a maksymalnie możliwe było uzyskanie nawet do 7 200 obrotów na minutę. Wersja ta otrzymała także mocniejsze hamulce i ich skuteczność wzrosła dzięki zastosowaniu wspomagania (serwo) hamulców.
Sensację i zwrócenie uwagi mediów przyniósł rok 1962. Fiński kierowca Rauno Aaltonen i jego Mini Cooper S wyprzedza wszystkich potężniejszych konkurentów i znajduje się w czołówce konkursu. Zaledwie trzy kilometry przed metą, Rauno źle ocenia zakręt i Mini wykonuje salto. W następnym roku Aaltonen już się poprawił, kiedy to wygrał w swojej klasie i zakończył w klasyfikacji generalnej na trzecim miejscu.
Najlepsze jednak dopiero miało nadejść. Mini Cooper S w przededniu zimy 1963/64 w porównaniu do swojego poprzednika dosłownie ociekało siłą. Kiedy Paddy Hopkirk doprowadził po dramatycznych wyścigach Mini do celu i zakończył w klasyfikacji generalnej na pierwszym miejscu, ten mały samochód praktycznie z dnia na dzień stał się legendą rajdów samochodowych.
Rok później zwycięstwo powtórzył fiński pilot Timo Mäkinen z kierowcą Paulem Easterem. Byli oni jedyną załogą, która dotarła do celu, bez punktów karnych, mimo fatalnej pogody na torze. W tym roku ukończyło zawody tylko 35 z 237 zarejestrowanych pojazdów, z czego trzy Mini Coopery S.
