W lipcu 1965 roku debiutowało Renault 10. Od bazowej „ósemki” różniło się wydłużonym przodem, większym bagażnikiem, dużymi kierunkowskazami w przednich narożnikach, zderzakami oraz szeregiem innych detali. W trzecim roku produkcji auto wyposażono w charakterystyczne owalne reflektory. W ciągu 6 lat we Francji, Hiszpanii (FASA-Renault) oraz w innych krajach zbudowano 687 674 egz. Renault 10. W połowie dekady Renault 8 przeszło badania homologacyjne w Biurze Konstrukcji Przemysłu Motoryzacyjnego (dziś PIMOT) w Warszawie. Bank Pekao planował nawet oficjalny import „ósemek” do Polski w cenie ok. 1700 dolarów. Firma Polcomex zorganizowała sieć autoryzowanych stacji obsługi na terenie całego kraju. Ostatecznie jednak wybrano nieco większe Renault 10 w cenie 1850 dolarów. Na polskich drogach jeździło jednak sporo egzemplarzy „ósemek” z prywatnego importu. Ówczesne przepisy celne ustalały stawkę płatną od każdego kilograma pojazdu, więc ważące 755 kg auto cieszyło się powodzeniem wśród osób wracających z zagranicznych placówek czy też z pracy na kontrakcie. Renault 8 cieszyło się popularnością także w innych „demoludach”, głównie na Węgrzech i w Jugosławii.
Na salonie paryskim w październiku 1965 roku odbyła się premiera Renault 8 Gordini 1300 z silnikiem o mocy 88 KM. Gaźniki Solex zastąpiono dwoma Weberami 40 DCOE. Osiągi auta były imponujące: prędkość maksymalna wynosiła 175 km/h, a pokonanie kilometra ze startu stojącego trwało zaledwie 32 sekundy. Nowością była pięciobiegowa skrzynia manualna z krótkimi przełożeniami. Drogę przed najszybszym samochodem w klasie 1.3 oświetlały 4 halogenowe reflektory. Obrotomierz i trójramienna kierownica Quillery akcentowały sportowy charakter wnętrza Renault 8 Gordini. Pojazd odniósł liczne sukcesy w rajdach m.in. trzykrotnie zwyciężając Tour de Corse (1964-66). Za jego kierownicą zasiadali m.in.: Jean-Francois Piot, Jean Vinatier, Jean-Pierre Nicolas, Harry Kallstrom oraz Hakan Lindberg. W kwietniu 1966 roku na torze Montlhéry odbył się pierwszy wyścig w ramach Pucharu Renault 8 Gordini. Jest także polski akcent w historii tego szybkiego auta. 3 sierpnia 1968 roku Krzysztof Komornicki i Zygmunt Wiśniowski stanęli na najwyższym podium 28. Rajdu Polski. W sezonie 1969 roku kierowca „ósemki” Ryszard Nowicki zdobył tytuł rajdowego mistrza Polski. W Renault 8 Gordini startowali także kierowcy tacy jak Longin Bielak, Andrzej Komorowski i Andrzej Wojciechowski. Dużą popularność auto zdobyło również wśród uznanych rajdowców w innych „demoludach”: w Bułgarii (Ilja Czubrikow), Czechosłowacji (Zdenek Kec) oraz na Węgrzech (Attila Ferjáncz).
8 Gordini były oferowane w salonach Renault na całym świecie. Jeden z egzemplarzy trafił w ręce Leeny Marketty Brusiin, która zdobyła tytuły Miss Finlandii oraz Miss Europy 1968. W latach 1964-70 zbudowano łącznie 11607 egz. najszybszej wersji Renault 8. Ewolucja „ósemki” trwała. Bazowy silnik 956 ccm zastąpiono jednostką 1.1. Jesienią 1968 roku wprowadzono Renault 8 S z czterema reflektorami, silnikiem 1.1/53 KM zasilanym dwugardzielowym gaźnikiem. Auto wyposażono w obrotomierz oraz sportową kierownicę. Prędkość maksymalna wynosiła 145 km/h. 8 S kosztowało 9256 franków i cieszyło się popularnością zwłaszcza wśród młodszych kierowców.
Z oferty Renault wycofano je dopiero w 1971 roku wraz z modelem 10. W latach 1971-73 na rynku Francji i kilkunastu innych krajów oferowano Renault 8 z silnikiem 1.1/43 KM. Produkcję zakończono latem 1973 roku. Nie był to jednak koniec historii. Renault 8 było „samochodem globalnym”. Na podstawie licencji auto budowano w kilku krajach świata. W latach 1967-71 budowano je w bułgarskim Płowdiw jako Bulgarrenault 8. Od końca 1967 roku niewielkie liczby aut pod nazwą Dacia 1100 produkowano w rumuńskim Mioveni. Montaż „ósemek” odbywał się także w meksykańskich zakładach Diesel Nacional S.A. (DINI) w Cidad Sahagun, wenezuelskiej Marrarze oraz w Algierii, Australii, Belgii, na Filipinach, wJugosławii, Kanadzie, Kostaryce i Maroku.
